Esperando

Levo toda a vida esperando por algo. Cando era pequena esperaba a facerme maior para poñer os vestidos da miña irmá. Todas as miñas expectativas de futuro se limitaban a que se abrisen para min as portas de aquel armario que miña irmá cerraba baixo sete chaves…

Paseime a adolescencia esperando que aquel rapaz de ollos verdes me mirase.  Intoxicada polos contos de fadas e as historias de amor de Hollywood, pasaba os días imaxinando o momento no que se daría conta de que eu era o «amor da súa vida» para así «vivir felices e comer perdices».

A universidade foi unha espera constante. Os luns esperaba que chegase o botellón dos xoves ou a festa de turno. Durante o curso esperaba que chegasen as vacacións, e nas vacacións, que empezase de novo o curso. En primeiro esperaba aprobar Ciencia Política, en segundo esperaba aprobar Política Internacional, en terceiro o de aprobar xa pasou a un segundo plano e o que esperaba era o viaxe de paso de Ecuador. En cuarto esperaba cada festa, cena, botellón ou sarao areopagita, e en quinto esperaba que nunca acabase o curso para que non desaparecesen da miña vida aquel grupo de amigos «tolos» cos que compartía cada día.

Pero quinto acabaou, e como non, eu seguín esperando… Esperaba a ter un traballo, a ter un contrato, a ter un soldo co que chegar a fin de mes con máis de dez euros na conta, a un príncipe azul con pelo e sen barriga, a que me tocase a lotería … 

Xa fai tempo que poño os vestidos da miña irmá, e máis, ela tamén pon os meus. O rapaz de ollos verdes nunca me mirou con especial interés, no seu lugar fixo outro de ollos marróns, que o facía ademáis coa devoción propia do primeiro amor, pero descubrín que os contos de fadas non existen e que nada dura eternamente.

Estiven en máis botellóns dos que podo recordar e eu son unha das que foi a festa do Pérez.  Aprobei Ciencia Política, Política Internacional e mesmo Dereiro Autonómico. Tiven o mellor paso de Ecuador que puidera siquera imaxinar e creo que non faltei a ningún sarao «areopagita», nin de cuarto, nin de quinto, nin de anos posteriores. Esos amigos «tolos» seguen sendo unha parte fundamental da miña vida, e despois deles chegaron outros igual de bos e, en moitos casos, case igual de «tolos». Pero, ainda así, seguía a esperar que acontecese algo que cambiase a miña vida….

Así que un día, farta xa de esperar sentada, decidín levantarme e sair a buscar o que sexa que me esté esperando…