Cando a lóxica non vale…

Se utilizando a lóxica non encontras respostas lóxicas, porque non recurrir á quiromancia?. Non che vai resolver as dúbidas, non che vai aclarar a mente… e obviamente non che vai descubrir o futuro… pero é tremendamente emocionante ver que historia che vai contando cada carta, e tremendamente interesante estudar que parte desa historia procede da lectura psicolóxica que che fai o que as lee.

Se a esto lle añadimos un «tarotista» ferrolano e verborreico, ademáis de todo o anterior será tremendamente divertido.

Por certo, en un ano atoparei un traballo xenial, que me vai encantar e que o vai cambiar todo. Eso sí, da miña idea de emigrar, nanai.

Aí queda eso Cabana…. por escrito.

Infancia, divino tesouro

Sigo asombrándome da capacidade de entusiasmo que teñen os nenos, desa facilidade para ser felices coas cousas máis sinxelas… é unha pena que nese proceso que chaman «crecemento» desaprendamos en lugar de aprender, que nos enseñen a ter medo, a controlar as emocións (ou máis ben a escondelas), a desencantarnos…

30 nenos xuntos nun espacio pechado poderían ter sido un inferno, pero polo contrario foron un soplo de alegría neste momento de desánimo xeral, un «oasis» sen crise, desilusión nin medo ao futuro.

Thanks loca

«Thanks loca. Qué tal todo?» Con esta escueta frase empezou unha conversa de duas horas por wassup que me fixo rir en pouco tempo o que non me tiña rido no último mes todo xunto. O bon dos «caraduras» é que non esperas nada deles, pero poden alegrarche o día.

Os meus momentos especiales

Fai un tempo que decidira darlle unha volta a este abandonado blog meu e, inspirada naquel final de «500 días juntos», buscar en cada día un momento especial, memorable. Retomo o plan como propósito para este 2012 que comeza tan tristón e auguran tan negro.

Vou buscar en cada día ese momento distinto, ese que levanta o ánimo ou arranca un sorriso… ou cambia unha vida, quen sabe. Pode ser calquera, unha conversa telefónica cunha voz amiga, un paseo baixo o sol frío de xaneiro, un novo profesor de inglés ao que por fin entendo, un café tranquilo mirando unha revista ou a lectura inesperada dunha cita que parece estar aí esperando por ti: «Quien se para a llorar, quien se lamenta contra la piedra hostil del desaliento, quien se pone a otra cosa que no sea el combate, no será un vencedor, será un vencido lento».

Aí vamos, antes muertos que vencidos…

 

*Non hai que tomarse demasiado ao pé da letra eso de que a todos os días lles vaia a encontrar algo especial, nin que non me vaia a parar a chorar en algún momento… esto é só un propósito de ano novo…

Os ollos

O peor cando unha relación se acaba non é aceptar que o outro xa non vai estar no teu día a día, que non vas volver a bicalo, ou a darlle a man, ou a despertar ao seu lado… o peor é miralo aos ollos e ver que xa non te miran igual, que xa non eres especial.

2011

Foi este un ano intenso… deses nos que pasan tantas cousas, cambian tantas cousas, que parece que foron dous.  Foi un ano de crecemento, de recoñecer problemas, de buscar novos enfoques, de aprender a gañar e de aceptar que algunhas veces se perde sen razón nen culpas… Foi un ano de tristezas e alegrías, de moitas emocións e de moita análise interior.

Acabo o 2011 igual de «perdida» que o empecei, sen saber hacia donde vou nin o que busco… pero cun pouco máis de madurez e un pouco menos de medo, que xa é moito.

A maioría dos días

Levo varios días cunha frase metida na cabeza, unha «reflexión» da película 500 días juntos: «La mayoría de los días del año no tienen nada de especial, comienzan y terminan sin dejar recuerdos perdurables en la memoria. La mayoría de los días no tienen ningún impacto en el transcurso de una vida».

Non sei pq. se me quedou na cabeza… pero pode que sexa pq. a maioría dos días da miña vida espero que suceda algo que os faga especiais.

Tremendo

Así era Tirúa cando estiven en 2007… unha vila humilde, de mapuches e»brancos», de casas de madeira e chan de terra, de casas abertas e xente acolledora, de pesca, de agricultura, de negocios pequenos que daban para vivir de forma sinxela…

Hoxe pouco queda de todo eso… polo que sei, co terremoto, o mar entrou polo río e arrasou con todo: casas, negocios, barcos, gasolineras… A xente escapou aos cerros, e alí seguen, sen auga, sen luz, sen comunicacións… coa terra tremendo debaixo dos seus pes, mentras eles tremen de medo e de desconcerto.

Hoxe as comunidades indíxenas da zona vanse reunir para celebrar un Ngillatun, unha ceremonia relixiosa tradicional para pedir a Deus… aínda que eu penso que, se Deus existe, debe de andar de vacacións.

Crisis

Odio as etapas de incerteza, nas que vives a cabalo entre «premonición» de que vai a pasar algo e o ¿alivio? de que non pase nada. Odio non saber de que vai o conto… e non ter nin idea de cómo e cando vai rematar.

Odio mirar pola ventana e sólo ver néboa.

Odio esta puta crisis…

2009

Rematou o 2009, o ano que empecei coa rabia dunha doble decepción, no que protagonicei o lagrimeo estrella da boda da miña mellor amiga, no que se xubilou miña nai,  no que tiven que ver marchar de novo a amigos moi queridos, no que atopei outros aos que querer e seguín querendo aos que xa quería, no que me namorei de Roma «a primeira vista», no que coñecín o calor do inverno brasileiro e volvín a probar os ricos «jugos» naturais de América do Sur, no que empezaron os «periplos tasqueiros» e as «tardes de cociña», no que volveron «os malos», no que tiven que salir á rúa a berrar que «quero galego», no que vin medrar o paro «dende a barreira»… o ano das comidas no «Campeiro», das charlas de alimentación, do disfraz de cordobesas-sevillanas, dos anuncios de boda e futuros «bautizos», do medo á crise, do inverno máis largo, da ilusión polo verán, do descubrimento do reiki, da volta dos Papaqueixos, do nacemento de alas8enelvangogh, dos intentos fallidos de ler a Tolstoi, a Cortazar e a Gunter Grass, da trilogía Milenium, dos eventos no facebook… e o ano que, novamente non gañei a lotería. Eso será para 2010.