Odio as etapas de incerteza, nas que vives a cabalo entre «premonición» de que vai a pasar algo e o ¿alivio? de que non pase nada. Odio non saber de que vai o conto… e non ter nin idea de cómo e cando vai rematar.
Odio mirar pola ventana e sólo ver néboa.
Odio esta puta crisis…
Feito na casa 
…jo… Un gran abrazo isleño para soportar uno de los más intolerables estados: la incertidumbre. Puta incertidumbre.
Espero que el desenlace tenga final feliz… 😉
Beso grandeeeeeeee!!
(Quitando os pesadelos): Menos mal que están os soños… vive neles cando cho permitan.
O camiño da casa de meus pais ao instituto estaba cuberto pola néboa todo o inverno. O malo é que facía un frío de la hostia, claro. O bon é que podía imaxinar cada día unha paisaxe fantástica do outro lado…
Un bicazo
Todos os días me repito que as crisis son etapas de cambio, e que os cambios poden traer cousas moito mellores, pero mentras estás entre a néboa pasas moito frío 😉
E sí, os soños son un magnífico lugar no que vivir… (sempre e cando, como di Kipling, non te esclavicen, jeje).
Barbi, el desenlance, antes o después, será feliz.. seguro. Sólo hay q tener paciencia (q no es mi fuerte, ciertamente, pero…), además, q me envíen abrazos isleños ya es un motivo de felicidad 🙂
Gracias ás tres polos ánimos!!